Η Αριστερά να αναλάβει πρωτοβουλία

Το Κυπριακό στους ακροβατισμούς Αναστασιάδη

Ενάμιση χρόνο μετά την άνοδο του Συναγερμού στην εξουσία και του Αναστασιάδη στην προεδρία  το Κυπριακό βρίσκεται στη χειρότερη θέση του εδώ και δεκαετίες.

Η πρώτη και καταστροφική κίνηση του Αναστασιάδη ήταν, 15 μέρες μετά την άνοδό του στην προεδρία, το κούρεμα καταθέσεων και το ξεπούλημα των κυπριακών τραπεζών στην Ελλάδα. Κίνηση που διέλυσε την τραπεζική πίστη και κατ’ επέκταση το τραπεζικό σύστημα της Κύπρου, με καταστροφικές συνέπειες για ολόκληρη την οικονομία.

Δεύτερη και καταστροφική κίνηση, σε σχέση με το Κυπριακό αυτή τη φορά, η απόφασή του για διακοπή των συνομιλιών με την τουρκοκυπριακή κοινότητα, με αφορμή την κάθοδο του Barbaros στην Κυπριακή ΑΟΖ. Μια κίνηση που τείνει να βάλει τις συνομιλίες στην κατάψυξη για απροσδιόριστο χρόνο και μαζί τη λύση του Κυπριακού, με απρόβλεπτες τις συνέπειες για το επόμενο διάστημα.

Ταυτόχρονα, η διακοπή των συνομιλιών φέρνει την ελληνοκυπριακή κοινότητα σε αντιπαράθεση όχι μόνο  με την Τουρκία αλλά και την τουρκοκυπριακή κοινότητα. Απομένει το κλείσιμο των οδοφραγμάτων που είναι απαίτηση των εθνικιστών και πατριδοκάπηλων για να βάλει και την οριστική ταφόπλακα στη λύση και να οδηγήσει στην οριστικοποίηση της διχοτόμησης.
Ο Αναστασιάδης με την άνοδό του στην Προεδρία έφερνε και κάποιες αμυδρές ελπίδες ότι θα μπορούσε να κινηθεί με περισσότερη τόλμη από ό,τι ο προκάτοχός του για τη λύση. Ελπίδες που συντηρούσε η στάση του τότε σαν αντιπολίτευση απέναντι στον Τάσσο και σε σχέση με το σχέδιο Ανάν. Πολύ γρήγορα όμως στην πράξη, ο Αναστασιάδης όντας στην εξουσία και έχοντας ως πρώτιστο καθήκον τα συμφέροντα του χώρου που εκπροσωπεί και έρμαιο των ισορροπιών μεταξύ των δυνάμεων που τον έφεραν στην εξουσία, στο μόνο που αναλίσκεται είναι το πώς θα εφαρμόσει τις πιο βάρβαρες και αντιλαϊκές οικονομικές πολιτικές από της ίδρυσης της Δημοκρατίας και στην εδραίωση της εξουσίας του και γενικότερα του Συναγερμού.

Από πλευράς Αναστασιάδη, η εγκατάλειψη των συγκλίσεων Χριστόφιας - Ταλάτ και το ξεκίνημα των συνομιλιών από μηδενική βάση, η προβολή και σύνδεση της παράδοσης του Βαρωσιού σαν προϋπόθεση έναρξης των συνομιλιών, το ότι ανάλωσε πέραν των έξι μηνών για ένα ανακοινωθέν με τον Έρογλου που χρειαζόταν το πολύ δύο με τρεις ώρες, η άρνησή του για χρονοδιάγραμμα κατάληξης των συνομιλιών και τώρα η ίδια η διακοπή των συνομιλιών, με την πρώτη αφορμή, δείχνει ότι το μόνο που τον ενδιαφέρει στο παρόν στάδιο είναι το ροκάνισμα του χρόνου, η εδραίωση της εξουσίας του και οι σχεδιασμοί του για μια δεύτερη πενταετία. 
Και αυτά όλα συμβαίνουν μέσα σε συνθήκες παράλυσης της οικονομίας και βαθιάς ύφεσης, όπου το μόνο που θα μπορούσε να αντιστρέψει την κατάσταση και να βγάλει την οικονομία από το σημερινό τέλμα θα ήταν μια λύση του Κυπριακού με όλα τα θετικά που αυτό θα συνεπαγόταν: Ανοικοδόμηση του Βαρωσιού και άλλων περιοχών, σταθερότητα και επενδύσεις, άνοιγμα εμπορίου με την τεράστια αγορά της Τουρκίας, αξιοποίηση υδρογονανθράκων κ.λπ. και κ.λπ.
Την ίδια ώρα, ο Αναστασιάδης όπως και όσοι σήμερα τον στηρίζουν στις επιλογές του είχαν και έχουν την ψευδαίσθηση ότι θα καρπούνταν τα οφέλη από τους υδρογονάνθρακες από μόνοι τους έχοντας στη διαχείρισή τους την Κυπριακή Δημοκρατία και αγνοώντας την τουρκοκυπριακή κοινότητα. Το μοτίβο τους δε τα τελευταία χρόνια, το οποίο επαναλάμβαναν με αλαζονεία απέναντι στην άλλη κοινότητα, είναι ότι θα  ωφελείτο και αυτή μετά τη λύση του Κυπριακού. Μια αλαζονεία που αποκτήθηκε με τον καθορισμό της ΑΟΖ με το Ισραήλ και λόγω των συμφωνιών με την αμερικάνικη πολυεθνική Νοble και την ισραηλίτικη Delek. Θεώρησαν έτσι ότι εξασφάλισαν αρκετή προστασία, αγνοώντας τον παράγοντα Τουρκία, παρά τις προειδοποιήσεις Ευρωπαίων και Αμερικανών διπλωματών και παρά τις προτροπές τους για λύση του Κυπριακού, αν θέλουμε να ωφεληθούμε και από τους υδρογονάνθρακες και να καταστεί η Κύπρος περιφερειακός κόμβος.

Αντί για αποφασιστικά βήματα προς τη λύση, βάζοντας στο τραπέζι των συνομιλιών και το ζήτημα «ενέργεια», ο Αναστασιάδης προσπαθούσε συνεχώς να ροκανίζει το χρόνο μη αποδεχόμενος οποιοδήποτε χρονοδιάγραμμα και δηλώνοντας με θράσος και κουτοπονηριά ότι (Εφημ. Αλήθεια) θα ήθελε να δει να οδηγούμαστε σε λύση πριν την εξάντληση της... πενταετίας του το 2018!

Αποδεικνύεται, όμως, όπως και στην περίπτωση των S300, ότι όταν ο Συναγερμός, με δεκανίκι του το ΔΗΚΟ, βρίσκεται στην εξουσία γίνεται επικίνδυνος. Μη έχοντας επίγνωση των αναλογιών και των ισορροπιών μεταξύ των κυρίαρχων συμφερόντων της Δύσης και των συμφερόντων της περιοχής μπαίνουν σε μια αντιπαλότητα με την Τουρκία που μόνο την Κύπρο και τον λαό της δεν έχει να ωφελήσει. Οι φιέστες δε μεταξύ κυβερνήσεων Ελλάδας και Κύπρου με τα σύμφωνα που υπογράφουν όπως και με την Αίγυπτο, αν δεν προκαλούν θυμηδία, ρίχνουν ακόμα περισσότερο λάδι στις εθνικές αντιπαραθέσεις, υποθάλπουν τον εθνικισμό και ψευδαισθήσεις που πολύ γρήγορα πιθανό να τις δούμε να διαψεύδονται, με οικτρό όμως τρόπο. Ακόμα και στην περίπτωση αξιοποίησης με κάποιο τρόπο του φυσικού αερίου με άλυτο το Κυπριακό, αυτό θα μετατρεπόταν από καταλύτης για τη λύση και επανένωση, σε καταλύτη για τη διχοτόμηση και δύο κράτη, με όλες τις συνέπειες που αυτό θα σημαίνει σε βάθος χρόνου για το μικρό ελληνοκυπριακό κρατίδιο. 

Την ίδια ώρα, αυτή τους η πολιτική σπρώχνει τους Τουρκοκύπριους στην αγκαλιά της Τουρκίας, δίνοντας της το άλλοθι -περίπτωση τώρα των υδρογονανθράκων- να εμφανίζεται σαν η προστάτιδα των συμφερόντων των Τουρκοκυπρίων, να κατηγορεί την ελληνοκυπριακή πλευρά ότι έχει εγκαταλείψει τις συνομιλίες για τη λύση όπως και άλλοθι στον Έρογλου.
Το τραγικό στην όλη υπόθεση είναι ότι και η Αριστερά ακολουθεί τον Αναστασιάδη στους επικίνδυνους ακροβατισμούς του, αποδεχόμενη τη διακοπή (μόνιμη ή προσωρινή δεν έχει καμιά διαφορά στη συγκεκριμένη περίπτωση) των συνομιλιών, και τη φιλοσοφία της επέμβασης σε κυριαρχικά δικαιώματα (σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο οι θάλασσες δεν αποτελούν κυριαρχικό δικαίωμα) και ξεχνώντας την ύπαρξη των στρατευμάτων στο Βορρά, που αυτή και αν αποτελεί επέμβαση και ότι επείγει η λύση για να αποχωρήσουν και αυτά και τα Barbaros.
Η Αριστερά και η εργατική τάξη της Κύπρου δεν έχουν να κερδίσουν τίποτε από την «εθνική ενότητα» και «ομοψυχία». Αντίθετα, αυτή βοηθά στην εδραίωση της δεξιάς και των συμφερόντων της αστικής τάξης. Ειδικά στις σημερινές συνθήκες οικονομικής κρίσης και σκληρών πολιτικών λιτότητας ενάντια στους εργαζόμενους που ακολουθεί η κυβέρνηση, έχει απόλυτη ανάγκη το καμουφλάζ της εθνικής ενότητας. Ακόμα, η εθνική ενότητα των Ελληνοκυπρίων με τη σειρά της δίνει τα αναγκαία όπλα στον Έρογλου και τους λοιπούς εθνικιστές του Βορρά για να προπαγανδίζουν για την αναγκαιότητα και της δικής τους εθνικής ενότητας. Ιδιαίτερα αυτό βοηθά τον Έρογλου στην προσπάθειά του για επανεκλογή στην προεδρία στις εκλογές του ερχόμενου Απρίλη. 

Η Αριστερά άμεσα πρέπει να διαχωρίσει τη θέση της από τον Αναστασιάδη, αν επιμένει με διάφορα προσχήματα να αρνείται να επανέλθει στις συνομιλίες και να αναπτύξει τις δικές της πρωτοβουλίες και προτάσεις που θα στοχεύουν στη λύση του Κυπριακού. Η λύση του Κυπριακού περνά μέσα από το κέρδισμα και ενεργοποίηση των Τουρκοκυπρίων σε μια τέτοια κατεύθυνση (αυτό έχουν αποδείξει οι κινητοποιήσεις τους το 2003-4) και όχι από τις διαθέσεις θετικές ή αρνητικές της Τουρκίας. Η Τουρκία αποδείχτηκε ότι απλώς για τα δικά της συμφέροντα εκμεταλλεύεται περιόδους διχόνοιας και  αντιπαράθεσης μεταξύ των δύο κοινοτήτων. Το κλειδί της λύσης βρίσκεται στην ενότητα και την κοινή δράση Ε/κυπρίων και Τ/κυπρίων και όχι στην Τουρκία.

Στις σημερινές συνθήκες κρίσης και αστάθειας σε ολόκληρη την περιοχή, η λύση του Κυπριακού αποτελεί επιτακτική ανάγκη και για το Νότο αλλά και το Βορρά. Η Αριστερά μπορεί να παίξει ιστορικά καταλυτικό ρόλο αν ξεκινήσει εκστρατεία μέσα στους Ελληνοκύπριους για μια τέτοια προοπτική, στοχεύοντας παράλληλα σε κοινές δράσεις με τις τουρκοκυπριακές μάζες και τις οργανώσεις τους.

Θα είναι, όμως, η Αριστερά πειστική και στις δύο πλευρές του συρματοπλέγματος αν μέσα από διαφανείς διαδικασίες εκπονήσει το δικό της σχέδιο λύσης που θα σέβεται και θα επιδιώκει την προώθηση των συμφερόντων και των δύο κοινοτήτων, εντάσσοντας στις ώς τα σήμερα παραμέτρους του κυπριακού και την  εκμετάλλευση των υδρογοναθράκων, αν και όταν θα τύχουν εκμετάλλευσης.

Μια τέτοια δράση θα αφαιρέσει το έδαφος από τους εθνικιστές ένθεν και ένθεν του συρματοπλέγματος και είτε θα αναγκάσει τους Αναστασιάδη και Έρογλου να καθίσουν σοβαρά και να συμφωνήσουν για τη Λύση, είτε θα περιθωριοποιηθούν. Η λύση του Κυπριακού από μόνη της θα τείνει να εξυπηρετεί και τα συμφέροντα της Τουρκίας και θα αφαιρεί οποιαδήποτε δικαιολογία ή πρόσχημα για παρουσία της στην περιοχή και σε αντιπαράθεση με μια νέα ομόσπονδη δικοινοτική δημοκρατία.

Μάζος